Bardzo zabawny film skrzący się błyskotliwymi dialogami, wspaniałym aktorstwem i ciekawym choć niebyt oryginalnym postrzeganiem mężczyzn jako przedstawicieli odrębnego gatunku z grupy istot przeciwrozumnych. Sprowadza się to do tzw. „walki płci” cokolwiek to znaczy. Jak tu walczyć z narcystycznym samcem, który po rozmowie telefonicznej szczerze dziwi się, że osoba płci żeńskiej trzymająca słuchawkę po drugiej stronie kabla nie brzmiała jak blondynka? Litość bierze i odzywa się instynkt macierzyński.
Można czepiać się filmu, że przesłodzony, a każda postać jest przerysowana do granic karykatury.
Trzeba jednak zauważyć, że obraz jest parodią i podsumowaniem komedii romantycznych z lat sześćdziesiątych i pięćdziesiątych, tak jak „Marsjanie atakują” podsumowują filmy s-f z tamtego okresu.
Renèe Zellweger potrafi zagrać prawie wszystko i aż dziw bierze, że za wcielenie się w Bridget Jones otrzymała tylko nominacje do nagrody, która nie ominęła jej za inne role.
Ewan McGregor emanuje urokiem bez względu na to czy gra bezdusznego podrywacza, czy inteligentnego klona („Wyspa”), czy znerwicowanego bandziora w „Ptakach nocy(…)”. Na dodatek ładnie wygląda i istnieją uzasadnione przesłanki, że on to robi kobietom celowo.
Nieprawda, że to film wyłącznie dla kobiet. Z obserwacji wiem, że mężczyzna wysiedzi do końca seansu tyko trzeba mu zapewnić odpowiednie wspomaganie i nie zwracać uwagi na marudzenie, że jakiś słodki lód w tym drinku.