To przykre patrzeć, jak powolutku upadają byłe gwiazdy - bardzo znane, choć przecież nie te najjaśniejsze. Keanu Reeves gra na jednej, pozbawionej wyrazu i choćby cienia charyzmy nucie, a doszukiwanie się niuansów w kreowanej przez niego postaci z góry skazane jest na bolesne niepowodzenie. Pani Zeelweger, po operacji plastycznej oczu i skrajnym odchudzeniu się, jest całkowicie nierozpoznawalna, całe szczęście, że po lekturze składu aktorskiego mamy możliwość dowiedzenia się, kto grał (?) matkę Mike'a. James Belushi? Lepiej spuśćmy zasłonę milczenia na jego występ. Intryga jest szyta tak grubymi nićmi, jak tylko możliwe, a odkrycie tajemnicy nie przysporzy kłopotów nawet komuś po kursie CSI podobnym do tego, który odbył Mike. Jest to o tyle dziwne, że za scenariusz odpowiada (niestety, nie przed sądem) Nicholas Kazan, było nie było syn Elii Kazana! Jedynym jasnym (nomen-omen!) promyczkiem w tym przeciętnym filmie jest Gugu Mbatha-Raw. Okazuje się, że londyńska Królewska Akademia Teatralna naprawdę uczy sztuki aktorskiej. Zresztą każda jej kreacja daje widzowi sporo przyjemności i z pewnością nie jestem oryginalny wspominając "Belle", ale nie mogę się oprzeć jej kreacji w tym filmie.
Pomimo wszystkich cierpkich uwag "W imię prawdy", a raczej "Całą prawdę" ogląda się bez nadmiernego cierpienia, zwłaszcza gdy wyłączymy wszystko, co niektórzy nazywają intelektem. Wtedy może wydawać się nawet niezły, oczywiście ze wszystkimi zastrzeżeniami, ale w rzeczywistości jest po prostu słaby. Jednak mimo wszystko nie odradzam!